مقصری جز خودم پیدا نمیکنم که بروم سرش داد بکشم و همه ی کاسه کوزه ها را سرش بشکنم. جز خودم کسی را مستحق سرزنش و توبیخ نمی دانم و فکر میکنم به اندازه کافی مورد عتاب و ملامت قرار گرفته ام.

این است که دست از سر خودم برداشته ام و یک گوشه ی خلوت و آرام پیدا کرده ام و سیگار پشت سیگار روشن میکنم و در حالی که به رقص نا موزون دود غلیظش نگاه می کنم، سعی میکنم به چیزی فکر نکنم. به هیچ چیز.

چندین ساعت است که منتظر فرصت و فراغتی بودم تا بیایم اینجا و از "آدمها" ، "گاوها" و "لجن ها" بنویسم. سه گروه از ما که همگی همین جا و در همین مملکت با هم زندگی می کنیم.

بارها و بارها آنچه را که قصد نوشتنش را داشتم با خودم مرور کردم. به گاوهایی فکر کردم که گویی هیچ فهم و تحلیلی نسبت به آنچه که در محیط اطرافشان می گذرد ندارند و بدون هیچ تعقل، شعور و هدفی با هر شور تبلیغاتی و جریان رسانه ای همراه می شوند. امروز کمونیست هستند و فردا مسلمان. صبح مصدقی هستند و بعد از ظهر شاهی.

به گروهی دیگر فکر می کنم که بیش از هر چیزی به لجن شبیهند. ظاهر تهوع آور و حضور متعفن آنها به هیچ وجه قابل تحمل نیست. بدبختی این است که نخستین نتیجه  و آسیب ناشی از هر گونه رویارویی با این دسته از موجودات، لجن مال شدن خودمان است.

پی نوشت:

سالهای سال بود که به هر دستاویزی امید بسته بودیم برای تغییر. برای بهبود شرایط. برای عدالت، برای قرار گرفتن هر چیزی در جای خودش. از خشونت بیزار بودیم. نمی خواستیم  خونی به زمین ریخته شود، کودکی یتیم شود، پدر یا مادری داغدار شود.صندوق رای را نشان ما دادند. روح زخمی و قلبهای خسته مان را قانع کردیم که شاید این بار بشود، شاید راه رسیدن به روزهای روشن از مسیر صندوق رای بگذرد. اما. اما ندانسته "گاو" بودیم.فریبمان دادند.بازی خوردیم. و امروز نمی دانم چطور می توانم باید با خودم کنار بیایم وقتی به همه ی مردان و ن و کودکان پر پر شده ی وطن در این ماه ها فکر میکنم. از آن کولبر چهارده ساله و شهیدان آبان گرفته تا آنها که میان زمین و آسمان تکه تکه شدند و سوختند.

آخرین باری که این حجم از تنفر وجودم را در بر گرفته بود، جلسه ی دادگاه تصادف برادرم بود.

این اندازه از غم و اندوه و دلشکستگی که به گریه ام انداخته باشد را فقط در روزهایی که به برادرم و نبودنش فکر می کنم، در خود سراغ دارم.